René Stockman, f.c.: Ubi Caritas, Godgewijd leven, Gent, Carmelitana, 2003 (extracten)124-7: Parabel van de Barmhartige Samaritaan. Het begint met de vraag van dezelfde schriftgeleerde die devraag stelde over het voornaamste gebod en uiteindelijk op uitnodiging en aanwijzing van Jezus zelf hetantwoord gaf. Met dit antwoord wordt eigenlijk niets nieuws gezegd, want alles is reeds te vinden in het OTwaar we in Deuteronomium lezen: “Luister Israël, Jahwe is onze God, Jahweh alleen. Gij moet Jahwe uw Godbeminnen met heel uw hart, met heel uw ziel, met al uw krachten (6,4v). En bij Leviticus vinden we hettweede deel: "Neem geen wraak op een volksgenoot en koest, geen wrok tegen hem. Bemin uw naaste alsuzelf. Ik ben Jahwe” (19,18). Dat de schriftgeleerde deze twee geboden in één adem noemde maakt duidelijkdat al vóór Jezus sprake was van het dubbelgebod; stellen dat Jezus dit dubbelgebod uitvond is dus niet juist.Maar wel heeft Jezus dit gebod boven alle voorschriften geplaatst; alle voorschriften dienen in de geest vanhet dubbelgebod gevolgd te worden.De schriftgeleerde stelt daarop de overbekende vraag: "Wie is mijn naaste?' (Lc 10,29). Opnieuw weigertJezus een direct antwoord te geven en eindigt de parabel met een tegenvraag: "Wïe van die drie is naar uwmening de naaste geweest van de man die in handen van de rovers was gevallen?' (10,36). De vraag van deschriftgeleerde die wil afbakenen, wordt vervangen door de vraag die van de vooronderstelling uitgaat datniemand uitgesloten is van onze liefde. Iedereen is mijn naaste; de opdracht is dat ik zijn naaste wordt.Daarover gaat het fundamenteel bij Jezus. Iedere andere is een uitnodiging om mijn zelfgenoegzaamheid tedoorbreken en mij in zelfontlediging voor het heil van die andere in te zetten.Nemen we de parabel om een juist beeld te krijgen van de barmhartigheid die van mij verwacht wordt. Er zijndrie personen onderweg, op weg om zichzelf te realiseren in hun opdracht. We kunnen er onszelf inherkennen. Eerst komen een pr...