Jezus, een echte verteller'Twee mensen gingen op weg naar de tempel om te bidden, de één een farizeeër en de ander een tollenaar.' Deafwezigheid van persoonlijke details, van tijdsaanduidingen, de eenvoudige grammaticale structuur, de sym-metrische geledingen in het 2e deel van de zin, alles wijst op een verhaaltrant die de contouren van een gebeu-ren niet wil verdoezelen. Alles blijft helder en efficiënt. De personen worden geïntroduceerd in 1 bepaaldekwaliteit: tollenaar, weduwe, vader, enz. De individuele kant van de mens, samengeweven uit een persoonlijksamenstel van individuele ervaringen, met alle toevalligheid, grilligheid, ongerijmdheid die daarbij komt kij-ken, wordt in Jezus' verhalen nooit geëxploreerd. Mensen worden niet opgebouwd uit hun persoonlijke erva-ringen, die hun manier van er zijn volledig uniek maken; op 1 enkele uitzondering na hebben de mensen inzijn verhalen dan ook geen namen. Zij zijn minder individuele mensen dan karakteristieken van menselijk ge-drag.Wij zijn meer gewend aan vertellingen met meer binnenkant. Jezus' verhalen bezitten meer buitenkant. Demotoriek van zijn verhalen ligt in de voortgang van de actie. Slechts 1 maal, in het verhaal van de verlorenzoon, wordt de gedachtengang van iemand weergegeven: 'Toen kwam hij tot nadenken en zei: Hoeveel daglo-ners van mijn vader hebben eten in overvloed, en ik verga hier van de honger. Ik ga weer naar mijn vader en ikzal hem zeggen: Vader, ik heb misdaan tegen de hemel en tegen u; maar neem mij aan als een van uw daglo-ners'.We zijn hier ver van de beschrijving van de subtiele en persoonlijke schakeringen in het waarnemen, denkenen beslissen waaraan wij gewend zijn. De gedachtengang wordt hier meteen 'naar buiten gekeerd', uitgespro-ken, geleed, geordend, samengevat, zodat hij zich gemakkelijk als een schakel laat inpassen in het verloop vande actie. Jezus laat zijn verhaal nooit verschuiven naar de subjectiviteit van een individu binnen het verhaal.Niet de inwendige roerselen der deelne...