Brief aan de HebreeënProloog (1,1-4). Verhevenheid van ChristusHb 1,1-6: De brief begint met een prachtig gebouwde volzin, die de 4 eerste verzen omvat. De majesteit vanHem, die het middelpunt van de volgende beschouwingen zijn zal, kondigt zich reeds aan in de uiterlijkevorm van deze plechtige en zich altijd rijker ontplooiende periode. Daaraan beantwoordt ook de inhoud. Deverhevenheid van het Christendom berust enkel op de verhevenheid van Christus' persoon, van zijnpriesterschap en zijn offer. Welnu, in v.1-4 wordt ons getekend de oneindige waardigheid van de Zoon Gods,in tegenstelling tot de profeten van het oude Verbond. Zij zijn eigenlijk geen opschrift van een brief, maar deinleiding van een betoog, die ons onmiddellijk de kern van de zaak doet aanvoelen. Uit het grijze verleden,waarin God sprak door de profeten, klimt Paulus op tot de tegenwoordige tijd, waarin God zich openbaartdoor zijn Zoon. Deze komt na de profeten, maar toch overtreft Hij hen door zijn bestaan van eeuwigheid endoor zijn goddelijk wezen. Daarom verliest de blik van Paulus zich weer in de eeuwigheid, toen de Zoonbestond als de afstraling van Gods heerlijkheid en de afdruk van zijn wezen. Hij denkt aan de universeleheerschappij en scheppingsmacht van de Zoon, klimt dan weer op tot de menswording, waarover hij vluchtigheenglijdt, en eindigt met een jubel over de vernieuwde heerlijkheid van de verrezen Godmens.1. De brief begint met de woorden (lett.: in vele delen en op vele wijzen). Joden-Christenen konden metheimwee terugdenken aan de tijd, toen God zich zo dikwijls en op zoveel wijzen openbaarde. Maar dit wastenslotte een onvolmaaktheid. De oude openbaring geschiedde in vele delen, d.w.z. dikwijls en dusstuksgewijze. Telkens kwam er een deel, dat zich bij de voorafgaande voegde, maar nooit kwam de vollewaarheid. En dit geschiedde telkens op andere wijze. Denk slechts aan de verscheidenheid van personen:patriarchen, priesters, koningen en profeten in eigenlijke zin, aan de wijzen, waarop ...