Het Openbaar Leven van Jezus Christus (II)12. ONDERHOUD MET DE SAMARITAANSE VROUWJo.4,4-421. De vijandigheid tussen joden en SamaritanenJo.4,4 "En daar Hij door Samaria moest reizen", Midden in Palestina leefde een volksgroep die door de jodennog meer werd verafschuwd dan de heidenen hoewel ze dezelfde God aanbaden, dezelfde geschriften eerden(tenminste een deel ervan) en Mozes als opperste wetgever aannamen. Toch maakten ze geen deel uit van hetvolk Gods. De oorzaak van dat antagonisme dateert van 935 toen na Salomons dood het rijk in twee splitste,in Judea, en Samaria met als hoofdstad Sikem. De politieke splitsing werd gedoubleerd door een religieusschisma: om de bedevaarten naar Jeruzalem te stoppen herstelde koning Jeroboam van Israël de eredienst intwee oude heiligdommen: Betel in het zuiden en Dan in het noorden waar men God onder de afbeelding vaneen gouden kalf aanbad. Hun nieuwe hoofdstad Samaria (879) werd als een rivale der H. Stad beschouwd enmen betreurde niet haar verwoesting door de assyrische koning Sargon in 722. Deze voerde 27.000 der in -vloedrijke kasten mee: werklieden, priesters en edelen en verving hen door Babylonische kolonisten (2Kon.17,24).Na de verbanning kwam het tot haat. De bevolking bestond uit een vermenging van heidense kolonisten metachtergebleven joden1. De heidenen die zich daar installeerden vermengden hun heidense godsdienst met dievan Israël. Geleidelijk aan namen ze het geloof der overgebleven joden over, hoewel in vereenvoudigde vorm:ze waren monotheïst en aanvaardden de Wet van Mozes als verplichtend, maar erkenden slechts de pentateuchen hielden hun eredienst op de heuvels in hun land en niet in Jeruzalem. Ze geloofden in het bestaan van enge-len, de verrijzenis en het algemeen oordeel en verwachtten de Messias. Bij de terugkeer der Judeeërs uit deballingschap verzetten de Samaritanen zich tegen hun installatie. Daarom weigerde men hun hulp aan de we -deropbouw van de tempel. Men zei dat ze geëxcommuniceerd waren2.De span...