Floor Maeijer: Ballingschap, Jota 21 (1994)Israël ging oorspronkelijk als een klein nomadisch stammetje de geschiedenis in. Met Abraham alsfamiliehoofd pendelde men heen en weer langs de vruchtbare maansikkel. De thuisbasis was Babylonië, hetland tussen Eufraat en Tigris. Vandaar trok men via de Jordaan naar de vruchtbare Nijldelta van Egypte. Toenmen op een gegeven moment het nomadisch bestaan vaarwel zegde, koos men de Jordaanstreek als plaatsvan vestiging. Dit betekende niet dat men Egypte en Babylonië nooit meer zou terugzien. Hetoorspronkelijke thuisland trok aanvankelijk nog steeds: Rebekka, Isaaks vrouw, werd uit dit land gehaald.Jakob vluchtte naar zijn oom Laban om aan de wraak van zijn broer Esau te ontkomen. Hij keerde terug meteen bruid en een grote kudde. Minder voorspoedig zou het met een groot deel van het joodse volk eeuwenlater gaan. Ze werden als ballingen afgevoerd. Alleen een rest keerde terug naar het beloofde land. Velenzouden achterblijven om in diaspora verder leven. Dat betekent dat ze definitief weer terug bij af waren waarhun eerste aartsvader ooit begonnen was.Tussen 2 vuren: Toen Israël zijn nomadisch bestaan opgaf, vestigde het zich ten westen van de Jordaan,precies op de helft van de vruchtbare maansikkel. Hoewel dit beloofde land als een land van melk en honingwas afgeschilderd, betekende het in de praktijk niet dat alles op rolletjes liep. Honger dwong het volk naar degraanschuren van Egypte te trekken, waar slavernij te wachten stond. Toen men na een 40-jarigewoestijntocht opnieuw voor de grenzen van het beloofde land stond, zat de plaatselijke bevolking niet op denieuwkomers te wachten. Ze moesten voor een plaatsje vechten. Men was onderling zeer verdeeld; het wasmeestal op het laatste moment dat rechters als Gideon of Simson optraden die dan redden wat er te reddenviel. De roep om een centraal gezag, met een koning aan het hoofd zoals de omringende volken die hadden,werd steeds groter. Het feit dat God eigenlijk koning was, hield ...