Hans Küng: Concilie en hereniging, Hilversum, Brand, 1962, 161pOmdat de Kerk uit mensen, uit zondige mensen bestaat, heeft ze, hoewel ze een goddelijke stichting is,behoefte aan kritiek; als Kerk van God is ze, in haar menselijkheid, als geen andere instelling kritiek waard.Een kritisch aanwijzen van wat aan de Kerk menselijk-gedeformeerd is, is voorwaarde voor iederereformatie. Hoe zou er aan gebreken en mistoestanden een einde gemaakt kunnen worden, als men ze nietmocht uitspreken en als men er niet over mocht spreken? Hoe zouden niet altijd opnieuw sommigen datgeneonder woorden moeten brengen dat ter wille van de innerlijke vooruitgang van de Kerk gezegd moet wordenen dat vele anderen denken en waaronder ze lijden? 'Broeders, blust de Geest niet uit! Kleineert deprofetische gave niet, keurt alles, behoudt het goede. Houdt u verre van alle soort van kwaad.' (1 Th 5,19-22).Kritiek werd er in de Kerk altijd al uitgeoefend. De kerkvaders konden tegenover misstanden harde woordengebruiken. Gregorius de Grote stelde het belangrijke beginsel vast: 'Wanneer echter aan de waarheid aanstootgenomen wordt, dan kan beter worden toegelaten, dat er een ergernis ontstaat dan dat de waarheid verlatenwordt.' In de Middeleeuwen tot het begin der Reformatie was interne kritiek aan de orde van de dag alsrepresentatieve voorbeelden mogen genoemd worden het geschrift van de abt Bernard van Clairvaux, 'Deconsideratione' opgedragen aan paus Eugenius II en het geschrift van de bisschop Guilelmus Durandus Jr.van Mende, Tractatus de modo concilii generalis celebrandi et corruptelis in Ecclesia reformandis',opgedragen aan het oecumenische concilie van Vienne.Thomas van Aquino behandelt belangrijke kwesties van interne kritiek, voor zover die betrekking hebben oppersonen, onder de naam 'broederlijke terechtwijzing', waaraan hij in de Summa een hele quaestio wijdt.Voor Thomas is een broederlijke (opbouwende) kritiek (opgevat in eigenlijke zin) een daad van liefde en welin sterkere mate dan de ...