De plagen van Egypte, Ex. 7,8-11,10Bron: Dr. G. Te Stroete, o.s.a.: Exodus, De Boeken van het Oude Testament I, Roermond-Maaseik, J.J. Romen& zonen, 1966, 66-82Afkortingen: E = Elohist; J= Jahwist; P = Priesterschrift of Priestercode; MT = Massoretische tekst (He-breeuws); LXX = Septuaginta, Griekse tekstTussen de roeping van Moses (2,1-7,7) en de feitelijke uittocht uit Egypte (11,1-13,16) staat de beschrijvingvan een aantal gebeurtenissen die traditioneel worden aangeduid als de 'plagen' van Egypte. De bijbel zelfspreekt slechts enkele keren van plagen (maggefot in 9,14 en negef in 12,13). Meestal (4,8.9.17.28.30; 7,3; 8,19; 10,1.2) worden de gebeurtenissen in kwestie aangeduid als 'tekenen' ('otot), soms (4,21; 7,3.9; 11,10) als'wonderen' (mofetim) terwijl in 6,6; 7,4; 12,12 sprake is van 'strafgerichten' (Sefatim).Uit de vermelde benamingen komt reeds de hoofdstrekking van de verhaalde geschiedenis naar voren: Jahwe'sonweerstaanbare grootheid en zijn zorg voor zijn volk openbaren zich in tekenen die voor Egypte evenzovelerampen zijn en het aldus dwingen Israël te laten gaan om Jahwe te gaan dienen. De plagen zijn het antwoord opde vraag van de farao: 'Wie is Jahwe, dat ik naar zijn woord zou luisteren en Israël zou laten gaan?' (5,2).De plagen openbaren ook Jahwe's grootheid zoals in een steeds terugkerend refrein gezegd wordt (7,17; 8,6.18;9,14; 10,2). De grootheid van Israëls God wordt aanschouwelijk gemaakt in een soort drama, waarin Jahwe ende farao tegenover elkaar staan. Beiden hebben zij hun helpers; Jahwe laat zijn wonderen verrichten doorMoses (en Aäron), de farao beschikt over raadslieden en tovenaars en heeft heel de macht van Egypte achterzich.In de loop van het drama komt de farao steeds meer alleen te staan: zijn tovenaars laten hem in de steek (8,14;9,11), zijn hovelingen capituleren onder de geweldige slagen die Jahwe het land toebrengt (10,7), zijn volk kiestde partij van Moses en de Israëlieten (11,3). Zo staat de koning van Egypte, die als god...