De liturgische taal in de Oosterse Ritus1We mogen veronderstellen dat de apostelen die te Jeruzalem verbleven, en na hen de joden-christenen in deliturgie het Aramees gebruikt hebben, al kan het niet lang geduurd hebben. Daar het christendom niet tot dezekleine bevolkingsgroep beperkt bleef, maar van het begin af tot alle centra en uithoeken van het romeinserijk doordrong, lag het voor de hand dat de eredienst in de taal van dit wereldrijk gevierd ging worden. Hetchristendom nestelde zich in alle grote steden en drong vandaar door in de kleinere en tot op het land. Omdatbijna geheel het Oosten, voor zover het binnen de grenzen van het Romeins rijk lag, Grieks of gehelleniseerdwas, was het Grieks zeker de oudste en enige taal der liturgie, niet alleen in de Byzantijnse ritus, maar ook inde Syrische en Egyptische en in de oudste riten, die reeds in de 5e eeuw tot ontwikkeling waren gekomen;ook op het platteland werd de eredienst in het Grieks gevierd, want ondanks de grote verscheidenheid derlokale riten, streefde men reeds van het begin af naar uniformiteit met de grote steden en religieuze centra;wat het universele Grieks met de riten deed doordringen in de meest afgelegen streken.Na de vrede van Constantijn ontving de hellenisatie de grootste invloed in de vorming van de eredienst, watde positie van het Grieks versterkte. Tegelijkertijd werd de Kerk sterker georganiseerd: een kerkelijkeindeling werd ingericht volgens de verdeling der oude provincies. Dit bracht mee dat de verschillendestreken zich richtten naar hun eigen centra en zowel religieus als politiek van hun hoofdsteden afhankelijkwerden. Naarmate de religieuze en politieke organisatie der verschillende provincies sterker werd, groeide instreken met een sterk ontwikkelde eigen kultuur en die aan de randen van het Romeinse Rijk lagen, deonafhankelijkheid van het keizerrijk met het gevolg dat volksvreemde elementen vervangen werden dooreigen scheppingen.Natuurlijk kwam de eigen taal het eerst in aanmerking e...